Watch out where the huskies go

and don't you eat that yellow snow!

Je raadt het al, vandaag gingen we een huskysleetocht maken. Na uitleg hoe je moet remmen en stoppen ging Jeffrey achterop de slee staan en ik voorin de slee zitten. De honden waren erg aan het blaffen. Dat doen ze omdat ze zo graag weg willen rennen. De slee zat goed vast en we namen onze posities in. Iemand anders maakte het touw los en al gauw begrepen we waarom we dat niet zelf mochten doen. Zodra de 6 honden voor ons maar een klein beetje ruimte tussen de rem en de sneeuw voelde sprintten ze er vandoor. Door het bos in een groep van 6 teams gleden we achter de sneeuwscooter aan. De sneeuwscooter gaat mee uit voorzorg. Mocht je eruit vallen, honden losraken of van de rem afstappen bij stilstand is een scooter snel genoeg om de honden/slee weer te vangen.

We stoppen onderweg een paar keer om te kijken of iedereen er is en om te kijken of alles goed gaat of om een keer de touwen vd honden uit de knoop te halen. Zo kunnen we ook van plek wisselen. Bij zo'n wisseling is het belangrijk dat er altijd iemand met beide voeten op de rem staat anders gaan de honden ervandoor. Zelfs na een flinke klim omhoog hebben de honden maar heel even pauze nodig om af te koelen. Vanzelf gaat alles weer blaffen en worden ze ongeduldig, zo enthousiast zijn ze.

Na bijna 2 uur hebben we de tocht van 20 km er op zitten en kunnen we plaatsnemen aan de lange boomstamtafels voor een typisch Fins worstje met thee/koffie en een muffin na.

Nadat we nog een pup van 20 dagen hebben mogen bewonderen lopen we een rondje door de souveniershop. We zeggen we de farm met 210 honden (plus nog enkele koeien, rendieren en katten) gedag en strepen 'sleeën met huskyhonden' van onze bucketlist.

Je raadt het al, vandaag gingen we een huskysleetocht maken. Na uitleg hoe je moet remmen en stoppen ging Jeffrey achterop de slee staan en ik voorin de slee zitten. De honden waren erg aan het blaffen. Dat doen ze omdat ze zo graag weg willen rennen. De slee zat goed vast en we namen onze posities in. Iemand anders maakte het touw los en al gauw begrepen we waarom we dat niet zelf mochten doen. Zodra de 6 honden voor ons maar een klein beetje ruimte tussen de rem en de sneeuw voelde sprintten ze er vandoor. Door het bos in een groep van 6 teams gleden we achter de sneeuwscooter aan. De sneeuwscooter gaat mee uit voorzorg. Mocht je eruit vallen, honden losraken of van de rem afstappen bij stilstand is een scooter snel genoeg om de honden/slee weer te vangen.

We stoppen onderweg een paar keer om te kijken of iedereen er is en om te kijken of alles goed gaat of om een keer de touwen vd honden uit de knoop te halen. Zo kunnen we ook van plek wisselen. Bij zo'n wisseling is het belangrijk dat er altijd iemand met beide voeten op de rem staat anders gaan de honden ervandoor. Zelfs na een flinke klim omhoog hebben de honden maar heel even pauze nodig om af te koelen. Vanzelf gaat alles weer blaffen en worden ze ongeduldig, zo enthousiast zijn ze.

Na bijna 2 uur hebben we de tocht van 20 km er op zitten en kunnen we plaatsnemen aan de lange boomstamtafels voor een typisch Fins worstje met thee/koffie en een muffin na.

Nadat we nog een pup van 20 dagen hebben mogen bewonderen lopen we een rondje door de souveniershop. We zeggen we de farm met 210 honden (plus nog enkele koeien, rendieren en katten) gedag en strepen 'sleeën met huskyhonden' van onze bucketlist.